Dla chrześcijanina pielgrzymowanie jest okazją do uświadomienia sobie własnej tożsamości. Człowiek to homo viator, ciągły wędrowiec tu na ziemi, zmierzający poprzez ziemską codzienność do Domu Ojca.
Przekonanie o przemijalności życia ludzkiego i związany z tym przekonaniem fenomen pielgrzymowania jest wpisany w ludzką naturę. Stąd spotykamy się z pielgrzymkami nie tylko w obrębie chrześcijaństwa ale także innych kultur i religii, jak choćby pielgrzymowanie świata muzułmańskiego do Mekki.
Pielgrzymka ma swój konkretny ziemski cel. Pielgrzymujemy do miejsc świętych, sanktuariów, miejsc objawień maryjnych czy związanych z życiem ludzi świętych. W wewnętrznej warstwie będzie to jednak zawsze pielgrzymowanie do Niebieskiego Jeruzalem. To wewnętrzne nastawienie jest najbardziej istotne, aby pielgrzymować, a nie tylko wędrować czy zwiedzać. Można bowiem być w Ziemi Świętej, nawiedzać miejsca uświęcone obecnością Jezusa Chrystusa, nazywać się pielgrzymem a jednak nie pielgrzymować. Można też w ramach letnich wędrówek podziwiać piękno przyrody i nie nazywać się pielgrzymem, a jednak pielgrzymować.
Pielgrzymka to zgoda na pewien trud, wysiłek, czasem niedogodności. Każdy kto przynajmniej raz pielgrzymował pieszo do Częstochowy, z sentymentem i poczuciem dumy wspomina warunki noclegowe, zbytni upał lub deszcze, czy pęcherze na stopach! Im większe zaangażowanie, im więcej serca, tym większa radość, która jest poniekąd miernikiem dobrego pielgrzymowania.
Zgoda na poniesienie jakiejś ofiary wiąże się z intencją pielgrzymowania. Idziemy, aby wyprosić komuś łaskę zdrowia, powołania… Pielgrzymka to miejsce spotykania się z Bogiem. To również czas porządkowania wnętrza i nawrócenia, doskonała okazja, aby poznać siebie, odtrutka na zbytni indywidualizm dzisiejszych czasów, wkradający się też do życia wiary.
Jakim bogactwem dla człowieka może być pielgrzymowanie, pokazał nam Pielgrzym Świata – Jan Paweł II. Przez pielgrzymki stawał się coraz bardziej papieżem, którego określono mianem „Wielki”. Czy więc warto pielgrzymować? To pytanie czysto retoryczne.
ks. Ireneusz Kalf